Rozdział 9

Lambert po raz pierwszy w życiu naprawdę zakochał się na studiach w czasie pierwszego roku. To nie była miłość inna niż większość – zwykła, bez robienia przesadnie romantycznych rzeczy jak śpiewanie ballad pod oknem ukochanej, bez dramatycznych kłótni i tragedii, które miałyby rozdzielić jego i o rok starszą dziewczynę, którą na co dzień przychodził oglądać na próbach w teatrze.

Miłość spadła na niego bardzo gwałtownie, co można by porównywać do artystycznego olśnienia – nie wiadomo jak, skąd, po co ani co z tym do końca zrobić. Miało to miejsce w ułamku sekundy, gdy po udanym seksie zdobył się na najczulsze przytulenie, zanurzył twarz w jej włosach, chłonął nozdrzami lekko cytrynową woń. I pomyślał wtedy, że mógłby z nią spędzić całe życie, bo właściwie to dlaczego nie? Była piękna, mądra, utalentowana i nigdy nie przysparzała problemów nikomu.

Nie wszystko jednak mogło pójść tak pięknie i prosto, a Lambert wcale nie ustatkował się emocjonalnie, jak z początku pomyślał i sobie wmówił. Wtedy też zaczynał pierwsze poważne projekty na akademii filmowej w Łodzi. To zdecydowanie najpiękniejszy okres z jego życia i narodziny artystycznych bogów, którzy chcieli tworzyć coś wielkiego, począwszy od zdjęć, przez scenariusze, aż po samą reżyserię i wiele innych. Niektórzy jak Lambert chcieli w ten sposób zmieniać świat, ale w końcu zdawali sobie sprawę, że ten proces wymaga wielu wyrzeczeń.

I nagle jego miłość do młodej aktorki zaczęła mu przeszkadzać, łamała dopiero rozwijające się skrzydła, usilnie chciała sprowadzić na ziemię, rozwiać odważne marzenia. Choć serce mu krwawiło, musiał ten związek zakończyć i pozwolić innym uczuciom działać. Wtedy pojawiło się kolejne, którego nigdy nie umiał nazwać, mimo że trwał w nim każdego dnia przez ponad dwa lata.

Poznał absolwenta swojej szkoły, który również pałał się reżyserią. Dzieliło ich dziesięć lat różnicy wieku, jednak Lambert nigdy nie zwracał na to uwagi. Wszystkie szczegóły otaczającego go świata były niczym przy tym. Zaprzątał mu myśli dniami i nocami, niekiedy spędzali razem całe dnie i noce, rozmawiając o filmach, literaturze, muzyce, czasami nawet o sensie życia.

Jak to jest, że siłę spojrzenia dostrzega się, gdy jest ono zarezerwowane tylko dla nas? Że wystarczy kilka chwil razem i nie wiadomo, czy jest jasno czy ciemno. Dobrze czy źle. Jak to jest, że ktoś nas przyciąga, fascynuje i pociąga zupełnie bez wzajemności?

Czasami jednak zdobywamy się, by wszystko z siebie wyrzucić, wyznać drugiej osobie wszystko, co się do nich czuje, nawet jeśli nie umiemy tych uczuć nazwać.

Tak zrobił też Lambert. I były to ich absolutnie ostatnie zamienione słowa. Absolutnie ostatnie spotkanie.

Na taki cios nie był przygotowany. Na długie miesiące wypełniła go gorycz i poczucie straty chyba nawet większe jak wtedy, gdy stracił brata. Jego bezpardonowa ciekawość żałowała, że nigdy nie zaznała ciała tego mężczyzny, choć niekiedy byli siebie już tak blisko. W okresie uczuciowego rozbicia Lambert chciał poznać męskie ciało inne niż swoje najdokładniej, jak się dało. Nie udało mu się to jednak i musiał się z tym pogodzić. Po latach nawet z politowaniem patrzył na swoje dawne pragnienia.

Od tego czasu nie szukał już miłości. Studia bardzo go zmieniły, zwłaszcza w strefie uczuć i przestał tak bardzo potrzebować towarzystwa ludzi. Ograniczył kontakty ze starymi znajomymi, z paroma wyjątkami, co kilka lat mieszkał w innym kraju, na wakacje wracał do Polski, również za każdym razem do innego miasta. Polubił samotność, samotne poznawanie świata i robienie sztuki wszelkiego rodzaju. Odnalazł w tym radość i satysfakcję, a ludzi trzymał z daleka, aby nie zaszkodzili żadnemu z tych procesów.

Jednak jeżdżenie po świecie nie było tak piękne, jak mogłoby się wydawać. W każdym kraju widział rzeczy, które były bolesne. Niektórych nie zapomniał po kilkunastu latach. Raz nawet ledwo uszedł z życiem ze strzelaniny w Bostonie. To i inne ciężkie doświadczenia sprawiły, że stał się gorzki, sceptycznie nastawiony do życia i wrogo do ludzi. Kiedyś zastanawiał się nad tym, co się z nim stało, ale teraz wszelkie niewygodne myśli tłamsił w sobie, nierzadko z pomocą alkoholu i papierosów. Przez lata od jednego i drugiego udało mu się chcąc nie chcąc uzależnić. Zwłaszcza od papierosów. Palił jak smok i przymykał oko na konsekwencje.

Ostatnio jednak coś wydawało się zmienić. Ola dość mocno namieszała mu w życiu. Poczuł, że tak będzie, już wtedy, gdy znalazł ją w tym starym garażu. Osoby, które tak się poznaje, nie mogą okazać się nieistotne.

Lubił spędzać z nią czas. Wiedział, że od razu zaskarbił sobie jej szacunek razem z namiastką strachu i nawet uległości. Czasami bywał dla niej ostry. Nie potrafił nie skrytykować jej, gdy mówiła, że każdemu człowiekowi należałoby z założenia zaufać i obdarzyć szacunkiem. Była zbyt czysta, niewinna i naiwna dla tego świata. Martwiło go to i chciał, aby zmieniła swoje podejście na bardziej trzeźwe i twardo stąpała po ziemi. To nie proste, ale widział, że jego reprymendy przynoszą skutki. Właściwie nie wiedział, dlaczego tak usilnie stara się ją „wyszkolić”, dlaczego tak mu zależy. Wzbudzała w nim bardzo sprzeczne uczucia.

Ciągle widział w niej dziecko: te rozmarzone, lekko zagubione, zielone oczy, zdarzało jej się dziecinnie i zarazem niezwykle uroczo denerwować. Z jednej strony to go rozczulało, a z drugiej chciał, by jak najszybciej przestała taka być i w końcu dorosła. Miałoby to zbawienny wpływ na nią i zapewne zmieniłoby to, co tworzy – stałoby się lepsze. Nie należała do osób głupich. Bacznie obserwowała świat, ale nie mogła wyzbyć się swojej naiwności, że z natury wszystko jest dobre, każdy jest dobry. Żeby się otrząsnąć musiałaby przeżyć porządną szkołę życia. Wiedział, że to okrutne, ale dla niej jednak jak najbardziej potrzebne.

Czasami zastanawiał się, czy aby na pewno dobrze robił, odpowiednio o niej myślał. Byli przecież tak rożni jak żadna inna dwójka ludzi na świecie. Ona – ułożona i porządna, dobrze wychowana w bogatym domu, gdzie niczego jej nie brakowało, i on – pracowity, choć niezorganizowany, z paskudnym dzieciństwem, od początku nie miał kompletnie nic i na wszystko musiał zapracować już jako młody nastolatek.

Miał dziwną potrzebę, by się nią opiekować, poczuwał to niemal jako obowiązek osoby obecnej cały czas w jej życiu. Rodziców nigdy przy niej nie było, zajmowali się szczególnie robieniem kariery, a ją pozostawiali samą sobie. Dziwne, że wolność nie uderzyła jej w głowę i nie stoczyła się w przypływach młodzieńczej głupoty. Różnica wieku między nimi była na tyle duża, że właściwie mógłby być jej ojcem, chociaż nigdy kompletnie się w takiej roli nie widział, czasem tak się wobec niej zachowywał. Czuł, że musi. Ktoś musi jej pomóc w tym świecie. Albo może coraz bardziej wychodząca na wierzch samotność mu tak kazała – znaleźć pretekst do stania się nieodłączną częścią czyjegoś życia.