Rozdział 8

Kolacja z Lambertem wypadła bardzo dobrze. Mimo że mężczyzna był tak samo poważny jak wcześniej, udało im się przyjemnie porozmawiać na nieco lżejsze tematy niż poprzednio i zjeść dobre sushi. Żałowała jedynie, że nie pozwolił jej tknąć wina, a sam wypił dość dużo i wydawał się mieć potem trochę lepszy nastrój. Gdy odprowadził ją pod wieżowiec, poprosił o jej profil na portalu społecznościowym, żeby umówić się jeszcze kiedyś. Po jej telefonie nie było śladu, więc nie mogła podać mu numeru zamiast tego.

Minęła dwudziesta druga, kiedy wróciła. Gdyby jej rodzice byli w domu, pewnie surowo by ją potraktowali i od razu chcieliby się dowiedzieć, z kim tak długo przebywała. Jeśli mieliby się dowiedzieć, że z niemal obcym, dwa razy starszym mężczyzną, mogłaby do końca roku nie wychodzić z domu, a Lambertowi narobili pewnie sporo problemów prawnych.  Mieli wpływy i niekiedy lubili ich nadużywać, żeby dopiąć swego, wolała więc nawet nie myśleć o konsekwencjach tego wszystkiego. Wolała, by ich znajomość została tajemnicą, ale na szczęście rodzice wcale się tak bardzo nie interesowali jej życiem, rzadko byli na wyciągnięcie ręki. W takim wypadku mogła się z tego cieszyć.

Głośno odetchnęła i usiadła na łóżku w swojej sypialni. Przez chwilę rozmyślała, jej umysł ciągle zaprzątał Lambert i jego nietuzinkowy charakter, który tak bardzo ją zaintrygował. Po chwili odpoczynku zdecydowała się wziąć swój laptop, znaleźć go w Internecie i napisać do niego z pytaniem, czy nie ma ochoty spotkać się znowu już jutro po południu. Pisała to z drżącym sercem, pełna obaw, czy może nie zbyt przesadnie się mu narzuca jako małolata.

Po kilku minutach otrzymała wiadomość: Z miłą chęcią. Mam Ci coś do pokazania.

Drugie zdanie wywołało u niej mieszankę zaintrygowania i niepokoju – nie miała bladego pojęcia, co mógłby chcieć jej pokazać. Pozostawało poczekać do jutra.

         ♦

– Szybko się ta wasza znajomość rozwija – stwierdził Miron. – Co z twoją sceptycznością?

– Ciągle jest. Ale mam powody, by być trochę przychylniejszym.

– Na tyle, by pokazać jej studio i całą pracę?

– Tak, od tego chcę zacząć. Mam wobec niej pewne plany… To ciągle dziecko, ale widzę w niej jakiś potencjał. Chcę wyzwolić z niej więcej dorosłości, zrozumienia.

– Czemu aż tak ci na tym zależy?

Chwila ciszy.

– Myślę, że ona tego potrzebuje.

Miron tego nie skomentował, uniósł tylko brwi w geście niezrozumienia i oparł się o ścianę już nieco starego budynku, w którym wielu ludzi i kilka małych firm wynajmowało biura i gabinety, tak samo, jak oni wynajęli niewielki pokój, w którym urządzili studio. Spędzali tam razem całe weekendy, nierzadko nie tracąc nawet czasu na wrócenie do domu na noc i sen. Pracowali cały czas i była to przyjemna dla nich praca. Tym razem w to piątkowe popołudnie miała do nich dołączyć jeszcze jedna osoba.

Białowłosa nastolatka zjawiła się pod budynkiem o umówionej z Lambertem godzinie. Powitała ich z uśmiechem i otaksowała z ciekawością Mirona. Lambert przedstawił ich sobie i z rozbawieniem oglądał minę chłopaka podziwiającego urodę nowej znajomej. Od razu uznał ją za atrakcyjną. Mironowi niedaleko było do Casanovy, ale nie bawił się na szczęście uczuciami poznanych kobiet.

Lambert otworzył główne drzwi i zeszli razem na pierwsze piętro poniżej parteru. Poza ich studiem nikt inny tam nie urzędował ani nikt się nawet nie zjawiał.

– Co to za miejsce? – zapytała, gdy mężczyzna otwierał kluczem drzwi.

Otworzył przed nią szeroko wejście i przepuścił pierwszą. Ola niepewnie weszła do pomieszczenia. Lambert zapalił światło i jej oczom ukazało się pomieszczenie zapełnione elektronicznym sprzętem, w szczególności fotograficznym, stertami książek, magazynów, papierów, płyt i nawet ubrań. Część pokoju była wydzielona szybą, by nie dostawały się tam żadne dźwięki z zewnątrz. Na jednej ze ścian wisiała wielka tablica na niemal całą ścianę, na której przyczepiono kilkadziesiąt zdjęć, wszystkie w czerni i bieli. Pod drugą ścianą widziała biurko z dwoma komputerami stacjonarnymi i kolejną stertą nieułożonych papierów. Pod trzecią natomiast stała już tylko duża, skórzana kanapa narożna wyglądająca na wyjątkowo wygodną.

Podeszła do tablicy, omijając rozwalone na ziemi książki fotograficzne i przyjrzała się zdjęciom. Większość wydawała jej się dziwnie znajoma.

– Jesteś Landon Freeman? – zwróciła się do Lamberta.

Mężczyzna oparł się o ścianę i uśmiechnął tajemniczo. Ola uznała to za potwierdzenie i wypuściła głośno powietrze.

– Obejrzałam część twojej pracy.

– I jak oceniasz?

Podszedł i stanął krok za nią.

– Nie wiem. To jest dla mnie zagadka. Poza tym, że podoba mi się pod względem wizualnym, nie mogę powiedzieć wiele.

Lambert nic nie odpowiedział. Podszedł do brzegu tablicy, ściągnął jedno ze zdjęć i pokazał jej. Przedstawiało półnaga kobietę pozującą w wannie, całą we krwi i z ranami.

– Ta kobieta od lat jest fotomodelką. Sama zgłosiła się do mnie, aby stanąć przed obiektywem. Zażądała najpierw zobaczyć mnie na własne oczy. Powiedziała, że nago może pozować tylko przed mężczyzną, który będzie ją fizycznie pociągał. – Jego twarz wykrzywiła się lekkim grymasem uśmiechu. – Ona nie miała żadnego pojęcia o sztuce, nawet o fotografii niewiele wiedziała. Nie jesteś jedyną nieobytą w tych tematach. Przynajmniej sprawiasz wrażenie, jakbyś chciała się dowiedzieć czegoś więcej.

– Chciałabym… – zaczęła, urwała jednak, gdy napotkała wzrok Lamberta po raz kolejny. Mężczyzna przez chwilę przeciągał go, ale potem odwiesił zdjęcie i podszedł do jednego z zawalonych biurek. Przez dłuższą chwilę przeglądał różne teczki i papiery, nie patrząc na nią ani nie odzywając się słowem.

Ola, znowu nieco speszona, odwróciła się w stronę chłopaka przedstawionego jej jako Miron, który siedział na kanapie w rogu i zawzięcie stukał w klawiaturę rozłożonego na kolanach laptopa. Spojrzała na niego, jakby szukając pomocy w niezręcznej sytuacji. Młody blondyn wyglądał jej na osobę nielubiącą się wychylać i przesadnie nikomu narzucać, więc uznała, że ktoś taki umie bezkonfliktowo obchodzić się z Lambertem. Miron napotkał jej niepewny wzrok, jednak również się nie odezwał ani nie dał żadnego znaku. Od razu wrócił do swojego zajęcia. Przez chwilę jeszcze jednak rzucał na nią okiem znad monitora.

– Umiesz pisać, tak? – odezwał się w końcu Lambert. – Odnajdujesz się w poezji?

Ola spojrzała na niego podejrzliwie, nie wiedząc, co miało na celu jego pytanie. Miron także na chwilę oderwał się od pracy i wodził wzrokiem od niej do niego, bacznie obserwując ruchy ich ciał. Gdy dziewczyna wyraźnie się strofowała, Lambert wykorzystał swoją emocjonalną przewagę i przybrał rolę niemalże guru.

– Nigdy nie pisałam jej zbyt wiele – odpowiedziała w końcu.

– Spróbuj coś napisać. Najlepiej dzisiaj. Najlepiej w nocy, to idealna pora. Kiedy znowu się spotkamy, pokażesz, co ci z tego wyszło. Postaraj się.

Nie zabrzmiało to jak prośba ani propozycja, lecz jak rozkaz. Dziewczyna spuściła głowę i przez chwilę się nad tym zastanawiała, po czym przeniosła wzrok znowu na zdjęcia na ścianie. Niektóre wyglądały naprawdę ujmująco i pięknie, Lambert genialnie uchwytywał momenty. Ciekawe, czy długo szukał odpowiednich chwil na przyciśnięcie spustu migawki, czy przychodziło mu to tak naturalnie jak oddychanie. Obstawiała to drugie. Wszystko, co robił wydawało się jego i tylko jego. Jedyne i niepowtarzalne.

         ♦

Ze studia wydostali się późnym wieczorem, gdy zaczynało się już ściemniać. Lambert miał jeszcze jakieś sprawy do załatwienia, więc szybko się pożegnał i ich zostawił, na odchodnym prosząc Mirona, aby odprowadził Olę do mieszkania, bo jeszcze znowu spotka ją nieprzyjemna przygoda. Miron nie zaprotestował ani się nie zgodził, spojrzał tylko na dziewczynę swoimi błękitnymi oczyma.

– Nieprzyjemna przygoda?

– Nie pytaj. To długa historia – odparła dziewczyna, wzdychając lekko.

– Wybacz, że niezbyt rozmowny byłem dzisiaj. Pewnie chciałabyś, żebym wybawił cię od rozmowy z Lambertem, ale on mógłby to źle odebrać, a bywa porywczy. Nie chciałem z nim zadzierać.

– Nie mam ci za złe.

Ruszyli przed siebie krok w krok.

– Polubiłaś go?

– Sama nie wiem. Jest w nim coś przyciągającego i chciałabym go poznać bliżej. Na razie mam mieszane uczucia.

– Rozumiem. Pamiętam, jak ja go poznawałem na początku. – Wzniósł oczy do góry, śledząc wzrokiem przelatujące nad nimi gołębie. – Też nie czułem się komfortowo. Zadawałem pytania jakieś bez sensu, a on mnie często trochę spławiał, wiercił wzrokiem... Lambert jest trudny. Trzeba się przyzwyczaić do jego surowości, chłodu. To po czasie przestaje tak bardzo przeszkadzać.

– Czyli nie tylko dla mnie jest taki hardy? – zapytała.

– Na pewno nie. – Miron przyjrzał jej się dokładnie. – Nie daj mu się zmanipulować ani zastraszać, a powinno pójść dobrze. Wydajesz się miła, szkoda by było, gdyby cię zmieniał.

– Zapamiętam.