Rozdział 10

Siedzieli razem na balkonie luksusowego mieszkania Oli. Jej rodziców nie było w domu, mogli więc spokojnie rozmawiać na każdy temat i robić wszystkie rzeczy, jakie zapragnęli. Oparła głowę o balustradę i wpatrywała się w migoczące gwiazdy na czystym, letnim niebie, włosy rozwiewał jej ciepły wietrzyk. Pozwoliła sobie na chwile beztroskiego relaksu, czemu od dłuższego czasu tego dnia sprzyjały okoliczności i to nie tylko piękna pogoda, dobry humor czy brak natłoku obowiązków. Przeniosła wzrok na swojego towarzysza. Miron, podobnie oparty, zamknął oczy i wsłuchiwał się w szum miasta uwielbiany przez ich oboje. Siedział całkiem nieruchomo, prawie jak posąg, a to wrażenie potęgowała jego blada, gładka skóra i zawsze tak samo idealnie ułożone włosy. Uwielbiała go dotykać, mierzwić gęstą blond czuprynę – to zawsze największa przyjemność. Pachniał też nieziemsko i wykorzystywała każdą okazję, by paść mu w ramiona i móc wdychać jego delikatną woń.

Przez ostatnie tygodnie ich relacja mocno się zacieśniła. Ola stała się regularną bywalczynią w studiu Lamberta i Mirona. Wszystko ją do niego ciągnęło, zarówno możliwość głębszego obcowania ze sztuką, jak i przebywanie z tymi, którzy ją tworzyli. Tworzyli lepiej niż ktokolwiek inny, o kim dane jej było usłyszeć, z niezwykłą pasją i oddaniem. Z początku głównie przyglądała się ich pracy, rozmawiała na związane z nią tematy, chciała uczyć się poprzez obserwację, ale po pewnym czasie to przestało wystarczać. Zaczęła tworzyć sama, nawet w dziedzinach, o których miała niewielkie pojęcie. Nie trudno się domyślić, że wychodziło jej to marnie, ale z ich pomocą z dnia na dzień szło coraz lepiej, brała sobie do serca każdą uwagę, krytykę i wskazówki, co dawało najlepsze efekty. Procesy twórcze pochłonęły ją całkowicie…

– Zastanawiałaś się kiedyś – zaczął mówić Miron– co by było, gdybyśmy zajmowali się w życiu czymś innym? Albo dlaczego zaczęliśmy robić to, co robimy… – Poderwał się nagle i oparł plecami o balustradę. – Kurcze, to materiał na wiersz, ale ja nie mam pojęcia, po co to wszystko robię i do czego jest mi potrzebna ta cała sztuka, chociaż nie umiem żyć bez niej.

– Myślę, że to pytanie do Lamberta. On zawsze pięknie mówił o sztuce.

– Chciałem wiedzieć, co ty myślisz… – powiedział ciszej, nie patrząc na nią.

– Sporo się nauczyłam, pracując z wami. Zaczęłam inaczej odbierać sztukę i teraz widzę, jak ważne jest zostawienie dla odbiorców otwartych drzwi, żeby mogli i chcieli szukać, odkrywać. myśleć, a nie tylko karmić oczy czy uszy. Nie pomyślałeś kiedyś, że to może pomagać ludziom, że jest pewnym sposobem komunikacji w naszym gatunku, pozostawieniem znaków po sobie, przesłania, które nas dręczy, żeby inni również się nad nim zastanowili?

– Komunikowanie się z samym sobą też – wtrącił Miron. – Za każdym razem, gdy coś tworzymy, musimy walczyć ze sobą, żeby to z siebie wyciągnąć. Widzę to u ciebie, czuję u siebie, a najbardziej widzę to u Lamberta. Jak nocami, gdy pracujemy, z każdym nowym projektem widzę u niego ból w oczach, jakby robił sobie coś złego. On cały jest inny, gdy tworzy, odkrywa czarne karty swojego umysłu. Wiele rzeczy na świecie już widziałem, ale oczu, które by świat miały zmienić, jak żyw nie. Aż poznałem jego… On jest chory, popieprzony po całości.

– Jest chory. Nikt nigdy w tak krótkim czasie nie zmienił tak diametralnie mojego życia…

– On nierzadko był dla ciebie po prostu paskudny. Wrzeszczał na ciebie, krytykował cały czas. To nie było potrzebne.

Ola spojrzała w niebo i pomyślała przez chwilę o tych przykrych chwilach spędzonych z Lambertem. Zawsze był bardzo surowy, prawił jej reprymendy za każda okazaną słabość.

– Było potrzebne. Jestem dzięki niemu trochę silniejsza.

– To akurat prawda, ale myślę, że to by przyszło z czasem. Bez tej jego, powiedzmy, pomocy. On tylko niepotrzebnie cię krzywdził, wymuszał zachowania, które według niego są wartościowe. Chce cię zmienić, tak jak cię ostrzegałem miesiące temu, nie widzisz? Potrafi zachować w tym umiar, dyskrecję, ale ciągle ingeruje w ciebie za bardzo. Nikt nie powinien tak robić.

– On chce dobrze. Nie czuję się z tym źle…

– Bo dałaś się zmanipulować! – oburzył się Miron, gwałtownie gestykulując rękoma.

– Czy teraz ty przypadkiem nie starasz się za bardzo ingerować?

Ola wyprostowała się i stanęła naprzeciwko Mirona. Jej pierś unosiła się szybko przez zdenerwowanie. Otaksowała jego sylwetkę, potem spojrzała na twarz, z której bardzo szybko zniknęło wcześniejsze poruszenie, patrzył na nią spokojnie, smutno, zupełnie inaczej niż kiedykolwiek.

– Ja też chcę dobrze. Dla Ciebie. I dla nikogo innego – powiedział cicho.

Dziewczyna milczała. Miron odbił się od balustrady, zrobił krok i czule ją objął. Schował twarz w jasnych włosach, chłonął delikatny zapach perfum. Począł całować jej szyję, nie spotykając się z żadnymi protestami, a wiedział, że nikt nigdy jej jeszcze tak nie całował.

Do domu wracał godzinę później, ciągle czując smak jej ust na swoich wargach.

♦♦♦

Chyba nigdy nie dostał tak dobrej oferty. W dłoniach trzymał umowę, którą miał zawrzeć z japońskim magazynem i w jej ramach pojechać tam z jedną ze swoich modelek na tydzień… Miał pojechać do Tokio współpracować z najpopularniejszym tam magazynem i jeszcze mu za to zapłacą. To będzie niesamowity zwrot w jego karierze fotografa.

Pod znakiem zapytania stała tylko ta jedna modelka, która miał ze sobą zabrać. Nie dali dla niej żadnych wytycznych czy warunków, ale i tak Lambert nie miał ani jednej modelki gotowej do wzięcia ze sobą w podróż, a musiał wywiązać się z warunków umowy podobnie jak sam magazyn.

Postanowił w końcu podjąć decyzję tak spontanicznie, na ile było go stać. Mimo późnej pory, ubrał kurtkę i wyszedł na zewnątrz. Prawie biegiem dostał się pod wieżowiec, gdzie mieszkała Ola. Zadzwonił i od razu drzwi na klatkę zostały mu otworzone. Na schodach wpadł na Mirona – chłopak był trochę zasapany i zaczerwieniony na policzkach. Uśmiechnął się do niego dziwnie, nie w swoim stylu i popędził na zewnątrz. Lambert nawet nie próbował go zatrzymywać, nie miał zresztą teraz głowy do rozmów.

Zadzwonił dzwonkiem do mieszkania na najwyższym piętrze. Po paru sekundach otworzyła mu dziewczyna w wyraźnie dobrym humorze, włosy miała lekko rozczochrane, oczy błyszczące jak dwa małe kryształki. Było w nich coś, czego jeszcze wcześniej nie widział, ale nie miał ochoty się nad tym zastanawiać.

– Coś się stało? – zapytała trochę zdziwiona późną porą odwiedzin Lamberta.

– Dostałem propozycję – zaczął od razu. Chciał jej to jak najszybciej powiedzieć. Wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. – Wyjeżdżam na tydzień do Japonii zrobić zdjęcia do najlepszego tamtejszego magazynu.

– To świetnie! – niemal wykrzyknęła.

– W umowie jest warunek, że mam zabrać ze sobą jedną modelkę, która weźmie udział w sesji…

Ola poderwała głowę i spojrzała mu głęboko w oczy, próbując z nich cokolwiek wyczytać. Albo jej się wydawało, albo na twarzy Lamberta pojawił się cień uśmiechu, co zawsze wyglądało na jego licu niewiarygodnie i dziwnie.

– Pojedziesz ze mną?

Ola odwróciła się od niego i kilka razy obeszła przedpokój. Przetarła twarz dłońmi w geście zdziwienia, co wyglądało nieco komicznie.

– Nie wiem, czy dam radę… – wydusiła z siebie w końcu.

– Nie myśl o tym – przerwał od razu. – Powiedz tylko, czy chcesz. Reszta jest w moim interesie. – Podszedł krok bliżej i spojrzał na nią. Widział u niej zakłopotanie i wątpliwości, może nawet strach. Miał ochotą, aby ją pogłaskać zachęcająco po policzku, założyć niesforny loczek za ucho w niemal ojcowskim geście. Powstrzymał się przed tym jednak ostatkiem sił.

– Tak… Tak, pojadę z tobą – powiedziała, kiwając głową. Nie spojrzała na niego, ale czuła na sobie jego przeszywające spojrzenie.

– Cieszę się. Kiedy wrócą twoi rodzice? Będę musiał z nimi porozmawiać.

– Kiedy mielibyśmy tam wyjechać?

– W sobotę za dwa tygodnie. I oczywiście zostanie nam kilka dni na zwiedzanie Tokio. Jestem pewien, że ci się tam spodoba i cieszę się, że mogę cię tam zabrać.

Ola ciągle na niego nie patrzyła.

– Czemu chcesz tam zabrać mnie? Tyle miałeś prawdziwych modelek, a ja nie mam o tym bladego pojęcia.

– Zadbam o to, żeby wszystko wyszło, jak powinno. Na pewno ci się uda.

Chwila ciszy.

– Dziękuję Lambert… Nie wiem, czy dobrze robisz, ale dziękuję.