Rozdział 7

Kilka minut przed ustaloną godziną stał przy wejściu do ogromnego mieszkalnego wieżowca. Ubrany był cały na czarno: w dżinsy, koszulę i marynarkę, włosy związał z tyłu, żeby mu nie przeszkadzały, a w dłoni trzymał zawiniętego w folię różowego tulipana. Nie wyobrażał sobie iść na niebiznesowe spotkanie z kobietą bez kwiatów bez względu na to, ile miała lat i jak bliskie były ich stosunki. Jego natura mu tak nakazywała i tak też został wychowany – z naciskiem na szacunek do osób przeciwnej płci. Białowłosa zjawiła się punktualnie. Pierwsze, co zobaczył to burza jasnych loków, potem bordowa, przylegająca spódniczka i biała koszula. Nie mógł zaprzeczyć, że wyglądała naprawdę ładnie i wyraźnie się dla niego postarała, jednak wrażenie poprzedniego dnia i nocy sprawiały, że nie przyciągała go tak mocno, a był trochę zdenerwowany.

– Dobrze wyglądasz – powiedział najsympatyczniejszym tonem, na jaki było go stać. Zza pleców wyciągnął tulipan i wręczył go jej, lekko się przed nią kłaniając. Dziewczyna zaczerwieniła się lekko i przyjęła go, nie mogąc wydukać nawet jednego słowa.

– Chciałabyś iść w jakieś konkretne miejsce? – zapytał.

– Wystarczy mi spacer nad Wisłą, jeżeli tobie też odpowiada.

– Wedle twego życzenia.

Więc chodzili wzdłuż rzeki i przyglądali się promieniom słońca odbijającym się w tafli wody. Lambert nie lubił być osobą prowadzącą rozmowę, ale tym razem to on bardziej się udzielał, widząc, że dziewczyna jest wyraźnie onieśmielona i zdenerwowana. Nie dziwił jej się, ale miał nadzieję, że uda mu się ją przekonać do siebie i nikt nie będzie czuł się niezręcznie.

– Powiedz mi coś o sobie – zaproponował, chcąc zachęcić ją do mówienia. – Kim jesteś? Co robisz w życiu i co chciałabyś robić?

– Hm… – mruknęła. – Cóż… jestem w ostatniej klasie gimnazjum, dobrze się uczę i bardzo to lubię, jestem ciekawska, chcę dużo wiedzieć. Moim ulubionym zajęciem jest rysunek, zaraz po tym pisanie, od niedawna fotografia. Cały czas staram się, żeby moje prace były jak najlepsze.

– Publikujesz je gdzieś?

– Nie. – Pochyliła głowę. – Nie ma czego światu pokazywać, a ja muszę jeszcze z tym poczekać, ćwiczyć, dokształcać się.

– Myślę, że jest co pokazywać. Nie widziałem twoich prac, ale bez względu na jakość powinnaś pokazywać je komuś, kto się zna. Oni wskażą ci, co jest dobrze, co poprawić, czego nie robić, dadzą ci ważne lekcje. Sama robisz mniejsze postępy, dlatego bardzo popieram pracę pod okiem mentorów.

– Masz swojego mentora?

– Jestem już na takim etapie, że to ja jestem mentorem dla innych. Ale były i czasy, kiedy oczywiście miałem.

– Czym się zajmujesz?

– Ogólnie mówiąc, sztuką. Konkretniej zdjęciami, filmami, muzyką. Lubię też grafikę, jak pewnie się domyślasz, bo wspominałem, że się tym zajmuję, a nie wytrzymałbym, robiąc coś, co mi nie odpowiada. – Wbił wzrok w wodę.

– Co cię popchnęło do robienia tego?

– Myślę, że to moje powołanie. Niczego nie czuję lepiej i nic nie daje mi tyle radości, Zawsze czułem do tego pociąg, od lat się tym zajmuję.

– Jak się to zaczęło?

– Opowiem ci od początku. – Odkaszlnął. – Urodziłem się w malutkiej miejscowości na Litwie, gdzie nawet nie miałam blisko żadnego miasta. Ja i moi rodzice byliśmy Polakami i zawsze lepiej umiałem mówić po polsku, czytałem też tylko po polsku. Kiedy miałem siedemnaście lat wyjechałem do Wilna do średniej szkoły i zamieszkałem w internacie. To była moja pierwsza konfrontacja z dużym miastem, musiałem wszystkiego się nauczyć, ale usamodzielniłem się szybko, między innymi dlatego, że miałem wtedy złe kontakty z rodzicami i chciałem jak najszybciej się od nich odciąć. Uczyłem się bardzo dobrze, dostałem się na studia na Jagielloński w Polsce. Studiowałem najpierw informatykę i po dwóch latach znalazłem dobrą pracę, uniezależniłem się wtedy od rodziców. Potem, gdy miałem więcej kasy na koncie, poszedłem do akademii filmowej, żeby studiować reżyserię. To było dla mnie. Czułem, że to moje miejsce, moje powołanie. Powiedziałbym „przeznaczenie”, ale w nie nie wierzę. Do tej decyzji namówił mnie jeden nauczyciel z tej uczelni, gdy dowiedział się, że pasjonują mnie filmy. Poszedłem tam bez wielkich oczekiwań względem siebie, ale przekonałem się, że to była jedna z najlepszych decyzji moim życiu. I od tego się zaczęło. Więc była to wyboista droga, co chwilę rzucałem się na głęboką wodę, na złamanie karku i czasami musiałem się po tych skokach długo zbierać, ale teraz myślę, że było warto.

– I nie zacząłeś po studiach w akademii kręcić jakichś pełnometrażowych filmów?

Lambert zaśmiał się mrukliwie.

– Nigdy nie chciałem być jakąś gwiazdą. Urodziłem się dla sztuki, a to wbrew pozorom zupełnie coś innego jak popularne filmy czy muzyka. One rzucają ci przesłanie prosto w twarz albo rażą brakiem przesłania. Sztuka, którą chciałem się zajmować i teraz zajmuję, tego nie robi, każe ci doszukiwać się przesłania. I nigdy nie wiesz, jak dobre jest twoje rozumienie przesłania, bo nie możesz być pewna, co twórcy mieli na myśli. – Uśmiechnął się tajemniczo i spojrzał jej w oczy. – Sztuka w pewnym sensie jest dla elit, które chcą czegoś więcej. Dla ludzi, którzy myślą, szukają, obserwują. Popularna twórczość jest dla mas o prostym myśleniu, nieciekawych, niecierpliwych, mających wąskie horyzonty, uproszczone wartości i myślenie.

Lambert odwrócił wzrok z powrotem w stronę Wisły i wyciągnął paczkę papierosów z kieszeni marynarki, zapalił jednego. Pozwolił sobie na to, bo wiedział, że dziewczyna jest teraz speszona. Zastanawiał się, czy powinien zaliczać ją do prymitywnych mas czy do tych, którzy są w stanie zrozumieć sztukę. Ona zapewne też myślała, jak on ją może postrzegać.

– Co ty tworzysz? – zapytał po dłuższym milczeniu.

– Ja? – powiedziała jakby zdziwiona pytaniem.

– Wspomniałaś o pisaniu, rysunku, fotografii…

– Myślę, że to nie jest nic, co można nazwać prawdziwą sztuką.

– Jeżeli masz tworzyć prawdziwą sztukę, musisz ją najpierw pojąć, zapoznać się z nią. Nie wiem, czy już to zrobiłaś. Pewnie nie, jesteś bardzo młoda. Młode myślenie, gorąca głowa.

– Jak mam ją poznać? – Ola była onieśmielona. Lamberta sprawiał wrażenie, jakby z niej kpił albo uważał za głupią, denerwowała się, słysząc chłodny, nieprzyjazny ton głosu, więc nie chciała zbyt dużo mówić od siebie w strachu, że upokorzy się przed nim.

– Wiesz, że to nie jest takie proste? Ani szybkie? To kwestia zmienienia myślenia, nawet niektórych wartości wpajanych od lat. Może po czasie uświadomisz sobie, że część rzeczy po prostu w rzeczywistości nie mają sensu i przez lata karmiłaś albo karmiono cię kłamstwami.

– Nie rozumiem, co masz na myśli.

Zaciągnął się i wypuścił dym z płuc. Przez chwilę nic nie mówił. Ola pomyślała, że może nie rozumiała tego, co on uważa za oczywiste i właśnie się zbłaźniła. Rozmowa z nim stawała się coraz bardziej niekomfortowa i stresująca.

– Nie zamykaj umysłu, nie oceniaj – mówił. – Nic nigdy nie ma końca i jednego wytłumaczenia, które byłoby dobre. Słuchaj innych, kształtuj własne zdanie, ale nie trzymaj się go jak fanatyczka. Otwórz się, szukaj, odkrywaj. To bardzo ważne, ale niektórzy i tak się tego nie nauczą. Są po prostu zbyt ograniczeni, by pytać i chcieć otrzymać odpowiedzi. Pytania i odpowiedzi nie zawsze są wygodne, więc ich nie chcą. Ale trzeba pytać o wszystko, żeby móc zrozumieć.

Ola spuściła głowę, wpatrywała się w płynącą rzekę tuż pod nimi. Głowa kotłowała jej się od uporczywych myśli i słów Lamberta, które zdawały się kłuć jej umysł i serce, próbowała jak najlepiej pojąć ich. To były ważne słowa, ale nie wiedziała jeszcze, jak bardzo.

– Spójrz na mnie – odezwał się jeszcze chłodniejszym niż wcześniej głosem. Bardziej surowy niż głos jej ojca, którego bała się niezmiennie od lat. – Czego się boisz?

Wstrzymała oddech, zamknęła oczy, żeby na niego nie patrzeć.

– Tego, że to nie jest proste i nigdy ci się nie uda? To normalna wątpliwość, ale ona nie powinna cię zatrzymać, jeżeli naprawdę czegoś chcesz. Nie będę ci mówił, żebyś się nie bała, że nie ma czego, bo może i boisz się słusznie. Ale i tak odbierzesz to, jak chcesz. – Westchnął i wbił wzrok w niebo, nie chcąc przez chwilę patrzeć na nią. – Myślę, że musisz się nad tym zastanowić. Masz na to jeszcze dużo czasu.        

Ola nic nie odpowiedziała. Zagryzła wargi, dłonie zaczęły jej lekko drżeć. To, co powiedział Lambert, było tak prawdziwe, że aż nie mogła w to uwierzyć. Kim on jest? Skąd on się urwał? Co nakierowała go na moją drogę? Zwykły przypadek zdawał się nie wchodzić w grę. Ogromna mądrość biła z jego wypowiedzi, doceniała ją, ale nie wiedziała, co z nią zrobić, co mu powiedzieć.

– Myślisz, że jestem warta mówienia tego wszystkiego? Że to cokolwiek zmieni we mnie?

Lambert przez chwilę się w nią wpatrywał, widziała go kątem oka. To spojrzenie parzyło, nawet przerażało.

– O tym się dopiero przekonam. O ile oczywiście nie będziesz chciała zakończyć naszej znajomości.

– Nie – odpowiedziała bez namysłu. Nie mogłaby jej zakończyć, coś jej nie pozwalało.

– Masz ochotę na kolację? – zapytał Lambert. To było najlepsze i najprzyjemniejsze pytanie, jakie jej zadał do tej pory.

– Jasne. – Uśmiechnęła się.

♦♦♦

Mam nadzieję, że pierwsze „normalne” spotkanie Lamberta i Oli Wam się spodobało. Jestem też ciekawa, jak w moim wydaniu prezentują się rozdziały skupione niemal tylko na dialogach, więc będę wdzięczna za opinie ;) Pozdrawiam