Rozdział 5

Zbudziła się kilka godzin później. Podniosła się do pozycji siedzącej, leniwie przecierając oczy i rozejrzała się wokół: przez rolety przebijały się promienie wschodzącego słońca, czuła świeży powiew wiatru świszczącego przez uchylone okna. Nie była u siebie w domu, więc wydarzenia z kilku ostatnich godzin to nie były wymysły jej bujnej wyobraźni. Ktoś ją zaatakował, pobił, a potem zabrał ją do domu mężczyzna, który kiedyś ewidentnie ją śledził i nawet przyznał się do tego, że ją śledził. Przypominała sobie po kolei wszystko, co ją spotkało i analizowała, próbując wyciągnąć jakieś mądre wnioski, planując, co teraz powinna, a czego nie powinna zrobić. Nie ruszała się z miejsca przez prawie pół godziny, bezustannie bijąc się z myślami, co i tak nie dało zadowalających efektów mimo wysiłku, jaki w to włożyła. Nie umiała myśleć racjonalnie, najchętniej zakopałaby się z powrotem w ciepłą kołdrę i zasnęła. Nie chciała jednak nadużywać dobroci Lamberta, musiała wracać i nie sprawiać mu więcej kłopotów. Mimo że jej pomógł i bezinteresownie zaopiekował się nią, nie ufała mu do końca – znała go zdecydowanie zbyt krótko i zbyt dziwna była ich „znajomość”. To dziwny człowiek. Bardzo dziwny człowiek. Do wysunięcia takiej tezy wystarczyłoby na niego spojrzeć: świdrujące czarne oczy, w których nie można było rozróżnić źrenic od tęczówek, dziwna choć przystojna twarz wyrażająca ciągle jedną wielką mieszaninę uczuć, ciężką do określenia jednym słowem i miękkie ale często gwałtowne ruchy ciała.

Zdała sobie w końcu sprawę, że marnuje w łóżku zbyt wiele czasu na bezcelowych rozmyślaniach. Odgoniła obraz Lamberta z umysłu i zrzuciła z siebie pościel, odsłaniając po raz pierwszy swoje poobijane ciało. Wszędzie miała siniaki i drobne rany zaklejone plastrami. W kącie pokoju obok szafy na ubrania zobaczyła lustro. Wstała i podeszła do niego. Widząc rozbitą skroń, skrzywiła się z niesmakiem, z tyłu głowy wyczuła też guza – prawdopodobnie po tym uderzeniu straciła przytomność.

Dalej miała na sobie tylko bieliznę, a nie chciała paradować w niej na oczach nieznanego mężczyzny. Na otwartych drzwiach do łazienki zobaczyła powieszony na haczyku granatowy szlafrok i pozwoliła sobie go pożyczyć. Był na nią o wiele za duży, jednak wolała czymś się okryć, zwłaszcza że siniaki nie wyglądały zbyt estetycznie i mocno kontrastowały z jej jasną skórą. Wiążąc pasek, wyszła z sypialni w poszukiwaniu mężczyzny. W mieszkaniu panowała niepokojąca cisza. Weszła najpierw do niedużej, jasnej kuchni, ale nie zastała tam nikogo. Mieszkanie nie było duże, przytulne, zwłaszcza sypialnia zawalona masą książek, płyt i różnych drobiazgów jak pióra wieczne i buteleczki z atramentem, grube pliki notatek, albumy ze zdjęciami i sprzęt fotograficzny. Miało to niezwykle przyjemny klimat. Ostatnim pomieszczeniem poza sypialnią, kuchnią i łazienką był salon. Miała nadzieję, że Lambert nie poszedł do pracy i nie zostawił jej samej. Przeszła przez próg i zajrzała do środka. Pokój nie należał do największych, widziała tam tylko biurko, na którym leżał laptop oraz kolejny stos papierów. Pod ścianą stała sofa, a na niej leżał ciemnowłosy mężczyzna, zwrócony do niej tyłem i przykryty cienkim kocem.

Nie chciała go budzić, pewnie nawet nie minęła ósma, a on przecież zajmował się nią do późna, ale musiała wrócić do domu. Nie czuła się komfortowo w jego domu, jak intruz, ciągle trochę się go lękała i nie mogła zignorować tego uczucia. Nigdy nie wiadomo, co człowiek robi z czystej dobroci serca, a co jest podszyte złymi zamiarami. Śledzenie ludzi jako jedno z codziennych zajęć również nie wzbudzało zaufania.

Po chwili wahania podeszła do sofy, nachyliła się nad nim. Usłyszała jego cichy, miarowy oddech. Kiedy spał, wyglądał całkiem niegroźnie, surowe rysy twarzy mu się wygładziły, czarne oczy nie mogły jej śledzić zasłonięte powiekami. W przypływie odwagi potrząsnęła nim lekko za ramię. To wystarczyło, by obudzić go ze snu. Sapnął, poruszył się pod kocem, przez chwilę sennie unosił powieki, aż w końcu obrócił się i objął ją wzrokiem. Oczy od razu mu oprzytomniały, przyjęły normalny, bystry wyraz.

          – Wybacz, że cię budzę – powiedziała Ola – ale muszę już iść.

Lambert taksował ją od stóp do głów, uwagę zwrócił oczywiście fakt, że ubrała jego szlafrok, jednak wydawało mu się to nie przeszkadzać.

– Pewnie chcesz odzyskać ubrania – domyślił się. Dziewczyna przytaknęła. – Chodź.

Podniósł się z sofy, zrzucił koc na oparcie i poprawił jednym ruchem ręki potargane włosy. Do spania ubrał się w zwykłe czarne dresy i koszulkę tego samego koloru. Ola zastanawiała się, czy znalazłaby w jego szafie cokolwiek kolorowego.

– Wszystko z tobą dobrze? – zapytał.

– Tak, wszystko w porządku. – Zmusiła się do sympatycznego uśmiechu.

Lambert wszedł do łazienki, Ola zaczekała tuż przed progiem. Wyjął z suszarki wszystko, co w nocy po upraniu udało mu się przerzucić z pralki. Swoje ubrania wrzucił do kosza obok, a szare spodnie wręczył jej.

– Zaraz dam ci jakąś koszulę.

Szybko wygrzebał z szafy zwykłą białą koszulę i podał ją jej razem z wieszakiem.

– Wybacz, ale nie znajdę niczego, co nie sięgałoby ci do połowy ud. No nic… byle byś była ubrana. – Uśmiechnął się sztywno. – Jesteś głodna?

– Nie chcę ci już robić kłopotów.

– Nie pytam, czy chcesz robić kłopoty, tylko czy jesteś głodna. Nie krępuj się.

– Szczerze mówiąc, to umieram z głodu.

– Zaraz coś zrobię.

Zaprosił ją do ciasnej, skromnej kuchni połączonej z jadalnią czyli małym stołem z dwoma krzesłami. Stare, drewniane meble przypomniały jej nagle o kuchni jej babci, gdzie czasami przyjeżdżała z rodzicami na obiady. Miłe skojarzenie sprawiło, że odrobinę się rozluźniła.

– Mieszkasz sam? – zapytała, rozglądając się po kuchni z minimalnym wyposażeniem.

– Nigdy nie było inaczej. Powiedzmy, że nie mam szczęścia do ludzi.

– Opowiedz mi coś jeszcze o sobie – poprosiła, patrząc na jego plecy, gdy przygotowywał jajecznicę.

– Nie wiem, czy jest sens o mnie cokolwiek mówić. Nie jestem interesującym człowiekiem.

– Wyglądasz całkiem interesująco.

– Co chcesz wiedzieć? Mam trzydzieści pięć lat, mieszkam tu ponad rok, studiowałem dwa lata informatykę, potem poszedłem w stronę pasji i zająłem się filmami. Teraz pracuję w domu jako grafik komputerowy. Ogólnie rzecz biorąc, prowadzę dość spokojne życie, rzadko wychodzę z domu, dużo czytam, spędzam czas szczególnie w samotności. Ludzie za mną nie przepadają, zazwyczaj jestem niesympatyczny.

– Naprawdę tak jest? Inni mają cię za niesympatycznego?

– Naprawdę. Nie chcę cię potem zawieść, bo zawieranie znajomości to nie moja mocna strona.

Ola już nic nie mówiła. Lekko się speszyła i spuściła wzrok. W milczeniu zaczekała, aż Lambert poda jajecznicę i tosty, które szybko przyszykował. Po chwili zaparzył herbatę i postawił przed nią. Sobie nalał wody z kranu. Podziękowała mu i zabrała się za jajecznicę. Lambert niczego nie zjadł, wszystko zostawił jej, popijając tylko co chwilę wodę.

Skończywszy posiłek, spojrzała badawczo na Lamberta wpatrzonego w obraz za oknem.

– Chyba pora na mnie – powiedziała niepewnym głosem.

– Oczywiście. Nie będę cię zatrzymywał, ale pozwól, że zaprowadzę cię do mieszkania. Dla bezpieczeństwa i mojej spokojnej głowy.

– Dobrze.

Nie potrafiłaby odmówić. Skoro naprawdę chciał jej pomóc, przypilnować, pozwoliła mu na to. Dużo mu zawdzięczała. Być może uratował jej życie.

Lambert założył na siebie czarną skórzaną kurtkę i wyszedłszy z kuchni do przedpokoju, otworzył przed nią drzwi wyjściowe i przepuścił przodem. Ola powoli schodziła po schodach, czekając, aż mężczyzna zamknie mieszkanie na klucz. Ciągle podążał za nią, w końcu nie wiedział, gdzie mieszka. Nieco krępowała się z jego spojrzeniem na plecach i obecnością tuż z tyłu, niemal deptał jej po piętach. Wolała jednak to niż patrzenie mu bez przerwy w twarz.

Zatrzymali się pod jej blokiem. Odwróciła się do niego i spojrzała w oczy.

– Nie wiem, jak mogę ci podziękować. Uratowałeś mi zdrowie, o ile nie życie. Naprawdę dziękuję.

Na twarzy Lamberta pojawił się cień uśmiechu, oczy rozbłysnęły tajemniczo.

– Czy mogę ci się jakoś odwdzięczyć? – dodała.

– Jeżeli to nie jest zbyt odważna prośba – zaczął po chwili milczenia– chciałbym spotkać się z tobą na kawie. Co prawda mówiłem, że nie jestem dobry w nawiązywaniu znajomości, ale nie chcę tej relacji tak po prostu ucinać.

Ola, nieco zdziwiona jego propozycją, uśmiechnęła się nieśmiało.

– To żadna randka, tylko zwykłe spotkanie – dopowiedział Lambert, widząc jej zmieszanie.

– No dobrze – zgodziła się w końcu. Przez jej twarz przeszedł skurcz niezadowolenia, ale zdołała ukryć go przed mężczyzną.

– Przyjdę po ciebie jutro o szóstej.

Lambert posłał jej całkiem przyjemny uśmiech i oddalił się z powrotem w stronę swojego domu.