Rozdział 3

Coś ją trapiło.

Widział to bardzo wyraźnie. Na początku jej obraz w jego oczach wyglądał idealnie, dla niego  uroda białowłosej nie miała żadnej skazy. Po kilku dniach zobaczył ją znowu, ale nie taką, jak wcześniej. Zmartwienie na twarzy, które ogarnęło ją całą także wtedy, gdy uciekała z kawiarni. Ono wpłynęło całe w jej oczy. Wątpił, że to jego wina. Nie mógł przestraszyć jej w takim stopniu w przeciągu zaledwie sekundy między starymi kamienicami, kiedy po raz pierwszy pokazał jej się, niechcący co prawda, na oczy. Zobaczyła go dzień później i uciekła. Nie zamierzał jej przerazić – jedynie chciał na nią od czasu do czasu popatrzeć, a samemu się nie ujawniać. Nie wyszło mu to już przy pierwszej „akcji”.

Ale przestała być czujna. Najwyraźniej uznała, że już nigdy więcej nie napotka jego wzroku. Nawet on nie chciałby tego w tej chwili. Musiała mieć ciężki okres w życiu. Świadczyły  o tym zmęczone, podkrążone oczy, nieuczesane włosy związane w niezbyt uporządkowanego koka i brak jakiegokolwiek makijażu. Sprawiała wrażenie kogoś, kto dba o wygląd, a teraz najwyraźniej nie miała do tego głowy albo czasu. Szare, smętne ubrania jeszcze bardziej potęgowały jej przygnębienie. Wszystkie ruchy wykonywała nerwowo, błądziła oczami po ludziach jakby szukając wśród nich napastnika. Czym mogła aż tak zadręczać się młoda osóbka?

– Ziemia do Lamberta! – wołał do niego Miron.

– Czego chcesz? – warknął, odwracając się w jego stronę.

– Od kilkunastu minut mówię ci, co pozmieniałem w tym filmie, szkoda, że mnie nie słuchasz. Znowu się wyłączyłeś.

– Wiesz, że mam do tego skłonności.

– Wiem, ale na mnie się wściekasz, kiedy cię olewam, co rzadko się zdarza, więc spójrz teraz na siebie tym samym wzrokiem.

– Dobrze, dobrze, nie bulwersuj się. – Lambert odstawił kieliszek z winem.

– W co się tak wgapiałeś? – zapytał Miron, zabrał kieliszek Lamberta i upił z niego ostatnie dwa łyki. – Czy może raczej w kogo?

– Nieistotne.

– Znowu kogoś śledzisz?

– Niewykluczone.

– To idiotyczne – parsknął blondyn. – Łazisz za ludźmi, ale nic od nich nie chcesz, nawet się do nich nie odzywasz… Ja bym chociaż spróbował wyciągnąć z tego jakieś korzyści, nawiązać kontakt. Po co ci to właściwie?

Lambert zaplótł palce na kieliszku i przez chwilę się nie odzywał.

– Nazwijmy to hobby. Sprawia mi to pewną przyjemność.

– Niby jaką?

Starszy mężczyzna zbył go niezbyt przyjemnym, a jednak na swój sposób przekonywującym uśmiechem. Miron dobrze wiedział, że jeśli Lambert nie chce o czymś mówić, nie otworzy mu gęby nawet torturami.

– Czy ty chcesz to wiedzieć? – odezwał się jednak czarnowłosy z lekką kpiną w głosie i uśmiechnął się jeszcze paskudniej niż poprzednio.

– Nie muszę.

Lambert skinął głową i dolał sobie wina z dna butelki.

– Skończyłem montować ostatni film, wydaje mi się, że całkiem dobrze mi to wyszło. Przesłałem ci go, obejrzyj i napisz, co trzeba poprawić, jeśli będzie potrzeba. Znalazłem w Internecie też kilka modelek do tego projektu, o którym mówiłeś. Na pewno któraś będzie odpowiednia, kierowałem się twoimi kryteriami.

– Przejrzę wszystko, jak wrócę do domu. Montażem się nie martw. Jeśli mam być bardziej szczery niż zazwyczaj, to powiem, że nie mam zastrzeżeń do twojej pracy. Nie potrzebujesz nadzoru.

– Dostanę podwyżkę? – Miron wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu.

– Zastanowię się. Jak dalej będziesz się kształcił i sumiennie pracował…

– Spoko, nie zależy mi na tym aż tak bardzo. Sama praca dla ciebie mnie rozwija, więc robiłbym to nawet bez zapłaty, ale wybrzydzać nie będę.

– Cieszę się. – Lambert wypił do końca wino z kieliszka. – Zastanawiałem się nad zaproszeniem kogoś jeszcze do współpracy przy filmach. Internetowych artystów jest tak wiele…

– Przeszkadza w tym twoja anonimowość, o którą tak bardzo dbasz.

– To nie nade mną odbiorcy powinni się zastanawiać. Jestem nieistotny.

– Wiem, ale właśnie to robią, bo nie widzą twojej twarzy, nie wiedzą o tobie kompletnie nic. Przez tę całą tajemniczość zwracają uwagę na ciebie jako osobę prywatną, co drugie pytanie brzmi: czy pokażesz kiedyś swoja twarz?. To nie to, czego chciałeś, prawda? Ty w ogóle nie lubisz, gdy ktoś narusza twoją prywatność. Strasznie ją chronisz…

– Tak, wiem o tym i nie przeczę. Nie przepadam za ludźmi, a dokładniej za ich bliższym poznawaniem. Prawie za każdym razem nie przynosi to niczego dobrego. Szkoda mi nerwów.

Więc dlaczego się przejmuję?, pomyślał Lambert. Dlaczego przejmuję się tym, że kompletnie nieznana mi dziewczyna nie wygląda na szczęśliwą? Jej egzystencja nie powinna mnie interesować, to nie przyniesie żadnych efektów, na pewno nie przyniesie dobrych efektów żadnej ze stron… Czy ja jestem wariatem?

– Jesteś wariatem – odezwał się po chwili milczenia Miron – ale pozytywnie. W pewnym stopniu… Ach, ktoś musi być wariatem, żeby inny był normalny. Świat nie może być całkiem normalny albo całkiem zwariowany…

Lambert lekko wykrzywił twarz w zamyśleniu, jego wzrok utkwił gdzieś w przestrzeni za Mironem.

– Nadążyłeś? – zapytał chłopak z lekkim uśmiechem. – Ja sam chyba nie do końca.

– Myślę, że tak – stwierdził czarnowłosy. – Choć nie wiem, czy się z tobą zgadzam. Czasem tak jest, innym razem nie.

– Co masz na myśli?

– Świat raz jest całkiem normalny, a niekiedy zupełnie odwrotnie. To wszystko siedzi w naszych głowach.

– Mam wrażenie, że świat idzie w złą stronę cały czas, teraz szczególnie. Chylimy się ku upadkowi, nie uważasz? Ale – machnął ręką – mam jeszcze jakąś wiarę w ludzi, że nie wszyscy są źli.

– Gdybyś nie miał wiary w ludzi, to już teraz mógłbyś pójść się zabić. Nie ma życia bez ludzi.

Lambert oparł się o fotel, wystawił twarz do słońca i przymknął oczy. Na twarzy malował mu się dziwny, swoisty spokój. Miron wiedział jak skrajne potrafią być emocje Lamberta – najczęściej widział u niego stoicki spokój albo wściekłość.

– Czemu uważasz, że jestem wariatem? – zaciekawił się, ciągle nie odwracając twarzy od słońca ani nie otwierając oczu. Miron zakłopotał się i przełknął głośno ślinę. – Jestem po prostu ciekawy, odpowiedz mi.

– No nie wiem…

– Wiesz.

– Jesteś po prostu zawsze taki wyalienowany. Masz swój świat, swoje zajęcia, prawie żadnego kontaktu z ludźmi. Jestem w stanie zrozumieć, że nie lubisz ludzi, nic mi do tego, ale wydaje mi się to dziwne i nienaturalne na dłuższą metę. Ja bym tego nie wytrzymał.

– Powiedziałeś, że jestem wariatem, ale pozytywnie…

– No bo ja cię lubię takiego. Nie do końca wyobrażam sobie ciebie jako duszę towarzystwa ani jakiegoś wesołka.

– To nawet miłe – mruknął Lambert.

Po dopiciu wina obaj udali się w swoje strony. Miron wspomniał coś o spotkaniu ze znajomymi z technikum. Lambert jak zwykle nie miał planów. Mógł włóczyć się po mieście albo wrócić do domu i zająć się pracą, potem poczytać czy zwyczajnie odpocząć. Mimo kuszącej opcji zaszycia się w swoim skromnym mieszkaniu, wybrał tę pierwszą. Pamiętał, że jakąś godzinę temu białowłosa podążała w kierunku centrum, a potem zajął się rozmową z Mironem. Nie sądził, że jeśli również się tam uda, spotka ją, ale jednak poszedł. Coś mu kazało.

Krążył po ulicach bez żadnego celu. Rozglądał się we wszystkie strony, słuchał szumu pojazdów, ciągle nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Chodził więc dalej, wypalał papierosa za papierosem. Rozważył opcję pójścia do jakiegoś pubu i wypicia czegoś mocniejszego, jednak zdroworozsądkowo odrzucił tę myśl. Ostatnio miewał kaca o wiele częściej niż można to uznać za normalne. Powinien znaleźć sobie nowe hobby, które wypełniłoby luki w jego planie dnia. Niestety nie mógł ukryć swojej tendencji do picia w chwilach nudy. Nigdy nie wpadł całkiem w alkoholizm, ale czuł, że jak dalej tak pójdzie, mogą pojawić się nowe problemy.

Po dłuższym czasie spędzonym na bezcelowych spacerach w centrum zdecydował się na  powrót do domu. Robiło się też coraz ciemniej, niedługo ulice opustoszeją, a chodzenie samemu nocą po mieście nigdy nie jest całkiem bezpieczne. Lambert nie uważał jednak, że ma się czego bać. Lata treningów judo robiły swoje i dały poczucie bezpieczeństwa. Wrócił do mieszkania piechotą dłuższą drogą.

Kiedy przechodził jedną z pustych, ciasnych uliczek, miał wrażenie, że coś złego wisi w powietrzu. Uliczka była ciemna, nie widział tam żadnego źródła światła, obok starych kamienic znajdowały się zniszczone magazyny i garaże. Doprawdy paskudne miejsce, pomyślał. Dziwne, że nigdy wcześniej nie miałem takich odczuć.

Szedł o wiele uważniej niż normalnie, nadstawiał uszy i wytężał wzrok. Czuł dziwny niepokój.

Stanął jak wyryty, słysząc zduszony jęk. Odgłos dobiegł go, jak myślał, z jednego z garaży tuż obok niego. Przełknął ze zdenerwowaniem ślinę i powolnym, ostrożnym krokiem podszedł bliżej. Garaż wyglądał na zaniedbany, był cały zardzewiały, na pewno od lat nikt go nie używał. Nawet nie zamknięto go na klucz. Chwycił za rączkę i mocno szarpnął do góry. Usłyszał gruchot szyn. Szarpnął  znowu i udało mu się go otworzyć.

Zobaczył leżącą na ziemi dziewczynę. Była zwrócona do niego tyłem, ale rozpoznał ją od razu. Białe włosy wystarczyły. Zaczerpnął głośno powietrza, zagotował się od środka, brzuch rozbolał go nerwowo. Podszedł do niej od przodu i uklęknął. Dziewczyna była pobita, zauważył to od razu. Łuk brwiowy miała poraniony od uderzenia, szara koszulkę rozerwaną do połowy od góry tak, że było widać jej czarny biustonosz, dół, podobnie jak koszulka, cały brudny. Gdyby nie taki stan, można by pomyśleć, że zasnęła. Jej twarz miała bardzo spokojny wyraz, beznamiętny, ale mimo tego Lambert ledwo opierał się ogarniającej go furii. Znowu przełknął głośno ślinę, opanował się i potrząsnął lekko białowłosą. Nie zareagowała.

– Hej! Słyszysz mnie? – powiedział, potrząsając nią jeszcze raz.

Żadnej reakcji.

Nie wiedział, co z nią zrobić. Zadzwonić po pogotowie? Policję? Mógł ją też zabrać do domu albo zostawić. Na pewno ostatnia opcja nie wchodziła w grę. Nigdy nie wybaczyłby sobie zostawienia pobitej dziewczyny na pastwę losu w starym, rozwalającym się garażu. I to w dodatku nie byle jaką dziewczynę, ale Białowłosą, jak zwykł nazywać ją w myślach.

Po minucie intensywnego bicia się z myślami podjął decyzję: zabiera ją do swojego domu. Nie wyglądała na mocno poturbowaną, jednak wiedział, że takie postępowanie nie jest do końca odpowiedzialne z jego strony. Mogła mieć obrażenia wewnętrzne, wstrząs mózgu i nie wiadomo, co jeszcze. Nie wydawało mu się to prawdopodobne, ale  miał te myśli z tyłu głowy. Przypuszczał za to, że wpakowała się w coś niewygodnego, a efekty widział teraz. Być może uciekła z domu, ucieka albo uciekała przed kimś. Przypomniała mu się jej nerwowa reakcja na jego widok w kawiarni kilka tygodni temu. Widziała w nim wtedy potencjalnego oprawcę, tego był niemal pewien. Zabranie jej na policję albo do szpitala również mogłoby przyprawić jej więcej problemów.

Ostrożnie wsunął ręce pod jej plecy i pod kolana, chwycił na tyle lekko, żeby nie poczuła żadnego bólu, choć wtedy nie miało to znaczenia. Dziewczyna nie ważyła wiele, na jego wyczucie co najwyżej pięćdziesiąt kilogramów, zatem podniósł ją bez problemów. Przycisnął ją sobie do piersi tak, żeby nie świeciła biustem z powodu rozerwanej koszulki do wszystkich przechodniów. Głowę postarał się ułożyć w sposób, dzięki któremu opierała się o jego bark i nie opadała.

Dalej się nie ocknęła. Uznał, że to lepiej. Pewnie przeraziłaby się bardziej, widząc, że ktoś niesie ją w nieznane, niż budząc się bezpieczna w czyimś domu. O ile będzie pamiętała, kto ją tak urządził, nie powinien mieć szczególnych kłopotów z jej strony. Liczył, że pamięć nie zawiedzie, wtedy nie będzie mogła posądzić go o nic złego.

Bardzo mu ulżyło, gdy na bocznej ulicy, która się udał, nie zobaczył zbyt wielu przechodniów, niemal żadnego. Nawet jeśli ktoś zwróci na nich uwagę, to zapewne pomyśli, że białowłosa jest pijana. Sam podejrzewałby coś podobnego.

Do swojego mieszkania doszedł w kilka minut, o wiele szybciej niż zazwyczaj, gdyż nie chciał siebie ani jej narażać na ciekawskie spojrzenia. Udało mu się to lepiej, niż przypuszczał, nie zauważyły ich nawet babcie wiszące w oknach pieszczotliwie zwane osiedlowym monitoringiem. Te miłe panie potem zapewne rozgadałyby wszystko, co ciekawe,  ale nie martwił się tym – nie miał wielu znajomych ani rodziny w pobliżu. Ucieszyłby się, gdyby ona też. Jej uroda nie należała do tych, które szybko się zapomina.

Sporo trudu narobiło mu otworzenie drzwi. Nie mógł zwolnić ani jednej ręki, ale jakimś cudem mu się udało. Wszedł do środka i zamknął je kopniakiem. Od razu położył dziewczynę na swoim łóżku i zapalił lampkę nocną. Panował już półmrok. Nie zastanawiając się długo, rozerwał do końca koszulkę, którą miała na sobie i zdjął ją. Brudne spodnie również. Buty ustawił obok nogi łóżka, koszulkę rzucił obok, a spodnie włożył do pralki w łazience razem ze swoimi czarnymi koszulami i nastawił urządzenie, żeby szybko je przywrócić do czystości.

Poszedł do kuchni. Z apteczki w szafce wyciągnął dwie gazy, jedną zmoczył letnią wodą, a w drugą zawinął lód w żelu wyjęty prosto z zamrażarki. Wrócił do sypialni. Uklęknąwszy, tą mokrą zaczął oczyszczać ciało dziewczyny z brudu i niewielkiej ilości krwi. Delikatnie tarł jej skórę. Nie miała żadnej poważnej rany, choć ta na skroni wyglądała nieprzyjemnie. O wiele więcej widział siniaków, do których po kolei przykładał lód. Czekając, aż poturbowane miejsca się schłodzą, wodził wzrokiem po jej drobnym, jednak lekko umięśnionym ciele. Znowu żałował, że nie mógł zobaczyć jej oczu. Naprawdę ciekawiło go, jaki miały kolor.

Gdy uznał, że już nic więcej nie jest w stanie dla niej zrobić, przykrył ją pościelą po barki i odszedł od łóżka, zabierając gazę i lód i odniósł je do kuchni. Wrócił z powrotem do sypialni, wziął książkę z szafki nocnej obok łóżka i usadowił się na fotelu w drugim kącie pomieszczenia. Nie zamierzał spać, dopóki się nie obudzi. Wtedy będzie musiał jej wszystko wytłumaczyć, w przeciwnym razie by spanikowała, być może próbowałaby uciekać stamtąd w nocy. Musiał czuwać.

♦♦♦

Wybaczcie mi dzień spóźnienia.

Pewnie mam u Was trochę zaległości w czytaniu i komentowaniu. Postaram się to nadrobić w weekend.