Rozdział 2

           

Ola upiła niewielki łyk ze swojej filiżanki i oblizała usta z lekkiej pianki typowej dla cappucino. Odstawiając ją z powrotem na podstawkę, ponownie wbiła wzrok w ciąg wyrazów w edytorze tekstu swojego laptopa. Po krótkim namyśle zaczęła stukać w klawiaturę, aż miała następny akapit. To niedużo, ale biorąc pod uwagę jej ostatnią blokadę, poczyniła niemały postęp. Zmiana kawiarni również pomogła, ale i tak wracała niekiedy do poprzedniej, by pogawędzić z przystojnym zaprzyjaźnionym kelnerem. Teraz starała się zapamiętywać twarze pracowników i imiona na plakietkach przypiętych do białych koszul. Czasami jej uwagę przyciągali także stali bywalcy kawiarni, ale zazwyczaj nie miała na tyle śmiałości, by się do nich odezwać. Starała się jak najmniej przeszkadzać ludziom w życiu, a nigdy nie wiadomo jaki gest może zdenerwować.

Kiedy napisała około tysiąca słów, zamknęła laptopa i opadła na oparcie fotela. Przez chwilę wpatrywała się jeszcze w jego obudowę i zastanawiała się, co można napisać w następnym rozdziale. Miała mnóstwo pomysłów na końcową akcję opowiadania, ale to, co musiała napisać teraz, nie było tak łatwe do przedstawienia. Nie znosiła tych momentów, choć po zaczęciu ich pisania zostawała sama radość z tej czynności. W tym momencie potrzebowała wykreować dodatkową postać od deski do deski, od charakteru po wygląd.

Nie mając pomysłu na powierzchowność nowej męskiej postaci, rozejrzała się starym zwyczajem wokół siebie i zaczęła przyglądać się ludziom. Tym razem szczególną uwagę zwracała tylko na dorosłych mężczyzn. W końcu jej wzrok padł na dwóch panów siedzących przy kawie na samym końcu zewnętrznej części kawiarni. Jeden z nich był w wieku studenckim, średniego wzrostu, jasne blond włosy zaczesywał do góry jak większość chłopaków i młodych mężczyzn. Na ustach malował mu się szeroki, życzliwy uśmiech, oczy patrzyły na otoczenie z dziecinną wręcz szczerością i niewinnością.

Potem dokładniej przyjrzała się drugiemu i zamarła. Była pewna, że to ten mężczyzna, który gonił ja niedawno podczas joggingu. Widziała jego postać tylko przez krótką chwilę, ale dobrze ją zapamiętała. Wyglądał na około trzydzieści lat – pojawiły się już pierwsze oznaki starzenia, mianowicie drobne zmarszczki, które dodawały mu męskości. Włosy miał długie prawie do ramion, czarne jak smoła, podobnie oczy. Oczy… chyba najbardziej onieśmielały – zimne, przenikliwe, zawstydzająco bystre. Ubrał się również cały w ciemne kolory. Ola pomyślała, że wyglądałby wręcz szatańsko z jasną karnacją, ale jego skóra i jej kolor nosiła na sobie efekty opalania. Nie wydawał się być żadnym Latynosem, rysy twarzy miał ostre, słowiańskie.

Od razu pomyślała, że nie powinna długo zostawać w zasięgu jego wzroku. Czuła, że incydent przy joggingu to nie przypadek. Nie był wtedy ubrany na sportowo, na pewno nie robił tego samego, co ona. Gdy tylko zauważyła, że za nią podąża, schował się za rogiem jakiejś starej kamienicy, myśląc najwyraźniej, że go nie dostrzegła. Był w błędzie, przez chwilę nawet myślała, aby do niego podejść, ale strach wygrał. Tym razem miał towarzysza, ale o wiele mniej podejrzanego, a wręcz wzbudzającego sympatię. Instynktownie by go nią obdarzyła. Ale jeżeli jednak chcieli jej coś zrobić, powinna natychmiast zwiewać. Tylko czego mogli chcieć od zwykłej, przeciętnej nastolatki? Czy może jej rodzice prowadzący wielką, dochodową firmę mają z kimś na pieńku? Wiedziała, że w świecie biznesu to się zdarza, a cierpią na tym osoby postronne, często rodzina. Powiązana z rodzicami mogła stać się czyimś celem, ale co do licha mogli jej zrobić? Czego by zażądali? Albo może po prostu jej wybujała wyobraźnia brnęła w te rejony, a im wcale nie o to chodziło? Mężczyzna mógł być także gwałcicielem… mordercą…

Przestań o tym myśleć, skarciła się. Wynoś się stąd, zanim cię zauważy. Za dużo kryminałów, za dużo kryminałów…

Ale oczywiście zauważył. Przy wstawaniu potrąciła stół, a filiżanka na nim stojąca narobiła dużo hałasu. Czarnowłosy spojrzał w jej stronę, podobnie jak blondyn, ale ten drugi po chwili stracił zainteresowanie i na nowo zaczął opowiadać o czymś drugiemu. Czym prędzej wrzuciła laptopa do swojego plecaka, który miała przy nodze stołu, zarzuciła go na plecy i w końcu niemal wybiegła z kawiarni. Całe szczęście, zapłaciła wcześniej rachunek i nie musiała przed ich oczami biegać do kelnera, a z drugiej strony jej charakterystyczna uroda, głównie burza białych loków, sprawiały, że łatwo ją wszędzie wypatrzeć.

Wiedziała, że jej to nie pomoże, ale musiała obejrzeć się za siebie. Czarnowłosy patrzył, ciągle wiódł za nią wzrokiem. Ich spojrzenia skrzyżowały się, a ją przeszył lodowaty dreszcz. Odwróciła głowę i popędziła przed siebie. Serce chciało wyrwać się jej z piersi, tak bardzo rozemocjonowana była. Nogi drżały w biegu, ledwo nadążała z oddychaniem mimo dobrej kondycji. Kilka razy o mały włos nie potrąciła innego przechodnia. Zwolniła dopiero w pobliżach swojego domu. Zziajana i roztrzęsiona rozejrzała się wokół, ale nie zauważyła czarnowłosego mężczyzny ani tego drugiego, a w każdym razie nie dojrzała ich. Wzięła kilka głębokich oddechów i zaczęła spokojniej iść. Nogi i ręce  ciągle lekko jej drżały. Poszła do domu.

W środku nie zastała nikogo. Nie miała rodzeństwa, a jej rodzice zazwyczaj przesiadywali w pracy do późna. Ceniła sobie spokój, więc nie przeszkadzał jej brak towarzystwa, ale tego dnia nie liczyła nawet na szybkie dojście do siebie. Wszedłszy do mieszkania, zrzuciła z siebie plecak i bluzę, którą na sobie miała. Usiadła na krześle w kuchni i starała się opanować. Po kilku minutach poczęła zastanawiać się, czy nie spanikowała bardziej, niż to można uznać za normalne. Przecież nikt nie zrobił jej niczego złego, czarnowłosy mężczyzna nawet nie ruszył się ze swojego miejsca, a bez wątpienia ją zauważył. Istniała możliwość, że od początku jego zachowanie nie było podszyte żadnymi złymi intencjami, jedynie ona uroiła sobie zbyt wiele i straciła rozsądek. Bądź co bądź w końcu powiedziała sobie, że nie powinna się przejmować. Zapewne już nigdy go nie spotka.

Rzadko bywała tak nerwowa. Jeżeli się to zdarzało, powody musiały być naprawdę niebłahe. Zawsze starała się trzymać swoje nerwy na wodzy i nie okazywać emocji.  Rodzice zawsze ją uczyli, że nie należy dawać po sobie znać, że w ogóle ma się jakieś słabe strony, bo każdy może to wykorzystać przeciwko nam. Ola zgadzała się z tym, ale nie umiała przystosować się do tej reguły w stu procentach. Silne emocje zawsze wychodziły na wierzch, nie z każdymi sobie radziła, przynajmniej nie na początku. Do podjęcia działań potrzebowała spokoju. Najpierw zatem czekało ją pokonywanie barier i często opanowywanie płaczu. Nie wstydziła się tego, jednak wolała, by nikt jej nie widział w takim stanie. Niekiedy płakała tylko dlatego, że nie znała innego sposobu na pozbycie się ciężaru.

Wyjęła laptop z plecaka i zajęła swoje myśli opowieścią. Seryjny morderca wyglądał jak on.

♦♦♦

Rozdział jeszcze krótszy niż zazwyczaj (pozdrawiam osoby, które nie mają czasu) i niewiele wnoszący. Następne będą lepsze, obiecuję ;)

Jeżeli ktoś z Was lubi fantastykę, to zapraszam na bloga, którego niedawno udało mi się wznowić:

Heaven in Black