Prolog

Znowu ten budzik, głupia melodyjka piosenki, którą kiedyś wielce lubiła, jednak teraz jej zbrzydła słyszana każdego ranka o szóstej. Nie należała do leni i nierobów, nie była taka, a wręcz uwielbiała wcześnie wstawać. Tylko o brzasku czuła się zmotywowana do działania, nawet wtedy, gdy wiedziała, że nauka i obowiązki pochłoną cały jej czas. Mówiła „trudno” i brała się do pracy, by mieć ją jak najszybciej z głowy i móc zająć się w końcu swoimi sprawami i zainteresowaniami, a miała ich co niemiara. Na nieszczęście większość z nich nie miała nic wspólnego ze szkołą. Jedyne, co tam lubiła to lekcje polskiego i wiedzy o społeczeństwie. Do tego, nawet dla aktywnie żyjącej osoby jak ona, lekcje wychowania fizycznego stały się równie nudne jak pozostałe.

Zwlekła się z łóżka, poprawiła rozwalonego po całej nocy grubego kucyka, rzuciła przelotne spojrzenie na niezaścielone łóżko z myślą „zajmę się tym później” i udała się do łazienki, by dokonać swoich codziennych rytuałów. Stanęła przed umywalką i przez chwilę wpatrywała się w swoje odbicie w lustrze nad nią. Nie różniło się ono od tego, które widziała wczoraj i od tego, które zobaczy jutro: karnacja jasna niemal jak mleko, niemal całkiem białe, kręcące się włosy, zielone oczy. Do tego dochodziło całe sto sześćdziesiąt centymetrów wzrostu w kapeluszu i drobna, zgrabna sylwetka. Patrząc na siebie, nie myślała „ładna” ani „brzydka". Wolała, żeby robili to za nią inni.

Po umyciu czego trzeba przygotowała sobie syte, w miarę zdrowe śniadanie i zasiadła przy stole w kuchni. W telewizji akurat leciały poranne wiadomości. Mówiono akurat o kolejnym zamachu terrorystycznym w Europie, co ani trochę jej nie zdziwiło, jedynie nieco przygnębiło, gdyż ostatnio zdarzało się to coraz częściej. Żyjąc w Polsce, w stolicy, nie czuła się zagrożona, mimo że Warszawa do małych miast nie należała. Nie uważała, że jej kraj jest ciekawym obiektem dla terrorystów szukających rozgłosu. Póki co cieszyła się, że nie przeżyła w swoim życiu takich tragedii jak ludzie, o których słuchała w telewizji. Nie miała powodów, by narzekać na swoje życie – wiodło jej się dobrze i niczego nie brakowało. Była przeciętną nastolatką, przeciętnym obywatelem i przeciętnym zjadaczem chleba, co wcale jej nie przeszkadzało. Nie zależało jej na razie na byciu kimś „więcej”, chciała pozostać małym, szarym człowieczkiem nierzucającym się w oczy i nieprzeszkadzającym nikomu w egzystencji. Ludzie jej nie potrzebowali tak samo, jak ona nie potrzebowała ich. Niech żyją i dadzą jej żyć – niczego więcej z ich strony nie potrzebowała.

Możliwe było nazwanie jej aspołeczną, ale na pewno nie antyspołeczną. Miała nadzieję, że ludzie odróżniają te dwa pojęcia, to według niej bardzo istotne. Lubiła ludzi, ale nie potrzebowała stałego kontaktu z nimi. Jej akumulatory ładowały się w samotności, nigdy podczas spotkań towarzyskich. Spotkała wiele wartościowych ludzi, jednak o wiele mniej niż tych toksycznych i fałszywych czy zwyczajnie głupich. Wiedziała, że powinna szukać znajomych wśród osób starszych i bardziej dojrzałych od większości jej rówieśników, ale oni zazwyczaj na samym początku skreślali ją ze względu na wiek.

Powoli zbliżała się godzina ósma, więc musiała uporządkować siebie i swoją przestrzeń. Założyła na siebie jasne dżinsy, białą koszulę i białe buty, zrobiła lekki makijaż – jak każdego dnia. Niemal białym włosom pozwoliła swobodnie fruwać wokół twarzy. Zazwyczaj nie eksperymentowała zbytnio z wyglądem. Pościeliła jeszcze łóżko, włożyła brudne naczynia do zmywarki i była gotowa do wyjścia. Czarny plecak z podręcznikami i zeszytami zarzuciła na ramię i opuściła mieszkanie, potem wieżowiec i udała się na najbliższy przystanek autobusowy. Stamtąd jeszcze parę minut jazdy i była pod szkołą. Niespiesznie weszła do niemałego budynku swojego gimnazjum i minęła kilkoro innych uczniów na schodach. Jest dopiero kilkanaście minut po siódmej, a więc dość wcześnie i zastała niewiele osób. Lubiła przychodzić o takiej porze. Gwar od samego rana źle na nią wpływał i okropnie drażnił.

Dobre kontakty miała z całą swoją klasą oraz z pojedynczymi osobami z klas młodszych. O tej porze nie widziała jednak nikogo, z kim warto byłoby porozmawiać, więc usiadła pod salą fizyczno-chemiczną i czekała, aż ktoś przyjdzie. Po upływie około dziesięciu minut pojawiła się tam Klaudia, jej najlepsza koleżanka. Nie nazwałaby jej przyjaciółką, bo wiedziała, że nie jest dla niej najważniejszą osobą. Jedyne, co wyróżniało Klaudię wśród innych osób w jej wieku to to, że naprawdę mogła jej ufać, gdy potrzebowała rozmowy i powierzenia tajemnic. I tak rzadko się to zdarzało.

– Ola! – zawołała na nią nagle Klaudia, wyłaniając się zza rogu korytarza. Usiadła obok niej na podłodze i na przywitanie pocałowała w policzek.

Czekał ją kolejny dzień w jej małym raju.

♦

Obudził się z okropnym bólem głowy. Światło wpadające przez okno do jego mieszkania okropnie go raziło, wzmagając tylko odrętwienie. Jęknął krótko i skarcił się w duchu. Znowu przesadził, a efekty czuł teraz, co zresztą mógł bez problemu przewidzieć poprzedniego wieczoru. Po kilkunastu minutach leżenia z głową w poduszce postawił nogi na ziemi. Głowa bolała go ciągłym bólem, gardło kompletnie zaschnęło i przy przełykaniu czuł się jakby przechodził przez nie papier ścierny.

Gdyby wczoraj miał chociaż jakieś powody do picia – pół biedy – ale nie miał. Kierowała nim jedynie chęć upicia się w czeluściach swojego mieszkania. Nawet nie zawitał do niego wtedy żaden towarzysz. Co prawda mógł zaprosić Mirona, ale on pewnie zajmował się swoją pracą, której namiętnie oddawał się w każdej chwili. Alkohol by mu w tym nie pomógł.

Podniósł się powoli z łóżka i przeszedł z małej sypialni do jeszcze mniejszej kuchni, zostawiając łóżko i całe pomieszczenie w nieładzie. Nalał wody do szklanki i wrzucił do niej musującą tabletkę na kaca. Od razu po rozpuszczeniu wypił zawartość jednym haustem, czując chwilową ulgę w gardle. Po jeszcze jednej szklance wody poszedł do salonu, przybliżył się do okna, odsłonił roletę i wyjrzał na budzącą się do życia Warszawę. Mieszkając w okolicach centrum na szóstym piętrze, widział dokładnie tyle, ile chciał. Zarówno słońce wychodzące zza horyzontu, jak i ludzi przemieszczających się ulicami, którym tak bardzo lubił się przyglądać. Niemal pod swoim wieżowcem zobaczył nagle młodą dziewczynę o białych włosach i karnacji koloru mleka. Co za nietypowa uroda, pomyślał.

Patrząc na tych ludzi czasami czuł się osamotniony. Niekiedy mu się to zdarzało, ostatnio na szczęście coraz rzadziej. Pogodził się z tym. Co mógł począć? Był trzydziestopięcioletnim kawalerem o twarzy ładnej, choć nie zadbanej, który nigdy nie zostawał w żadnym kraju dłużej niż trzy lata.

Wybierając wolne podróżowanie i tworzenie sztuki, której formacja zawsze wymagała samotności i skupienia, nie do końca tego się spodziewał i nie tego chciał. Nie sądził, że coś się w nim zmieni i nagle budzenie się w pustym pokoju samemu w łóżku stanie się momentami przygnębiające. Zawsze powtarzał sobie, że nikogo nie potrzebuje, a tym bardziej nikt nie potrzebuje jego. Nic nie przeszkadzało mu w poznawaniu świata, sztuce ani pracy. Nie chciał niczego więcej, radził sobie doskonale, jedynie jego umysł miewał chwile słabości. Toteż pogrążał się w deprymujących myślach. Ale smutki nie są dla niego, słabości również. To tylko chwilowe załamania.

Odprowadził białowłosą wzrokiem i wrócił do sypialni, gdzie odnalazł zakopaną w łóżku komórkę. Wyszukał w niej numer Mirona Bendyka i połączył się z nim. Chciał zapytać, czy chłopak może dzisiaj obgadać szczegóły następnego projektu, który miał zamiary wkrótce zacząć, z czego bardzo się cieszył. Bendyk nie odebrał, a o tej porze możliwe, że jeszcze po prostu spał, ale mimo tego zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem nie jest na niego zły. Do kłócenia się z ludźmi miał niebywały talent, jak przystało na zgorzkniałego faceta. W takim razie odpuścił i rzucił się z powrotem na łóżko. Ból głowy powoli mijał, ale nie czuł się jeszcze na siłach, by przeczytać kolejny rozdział książki, w którą ostatnio bardzo się wciągnął.

Spojrzał na sufit.

Wdech.

Chciałbym przeżyć życie tak ciekawe i zwrotne jak ludzie, o których czytam, pomyślał. Na razie idzie mi kiepsko.

Wydech.

A teraz czekał go kolejny dzień w jego małym piekle.

♦♦♦

A więc ruszam z kolejnym blogiem! Mam przy tym nadzieję, że nie skończy on jak dwa poprzednie (jeden skasowany, drugi obecnie zawieszony). Przyznam, że bardzo się za blogowaniem stęskniłam i postanowiłam wrócić. Nie chcę obiecywać, że będę regularnie tu coś wstawiać i że skoro już to opowiadanie zaczęłam, to je dokończę jak na porządnego człowieka przystało. Wiadomo, jak to bywa z tymi obietnicami... Nigdy wcześniej także nie pisałam niczego w tych klimatach i nie wiem, jak mi to wyjdzie. Mam nadzieję, że uda mi się to rozkręcić, gdyż naprawdę lubię tę historię. Życzcie mi powodzenia, a ja mam nadzieję, że prolog i to, co pojawi się wkrótce, przypadnie Wam do gustu. Pozdrawiam!